Anthellenic Νotes #21 - Η Ελπίδα πέθανε. Ζήτω η Νέα Ελπίδα.

Anthellenic Νotes #21 - 

Η Ελπίδα πέθανε. Ζήτω η Νέα Ελπίδα.

Μετά από τη μπόρα έρχεται η νηνεμία, μετά από τη Χούντα η Μεταπολίτευση και μετά από τη Μεταπολίτευση η Αριστερά της Ευθύνης, ή η Ευρωπαϊκή Αριστερά. Φυσικά η Αριστερά για να γίνει κυβέρνηση ειδικά σήμερα, είχε πολλά βήματα να κάνει, γιατί τα μόνα που είχε ήταν ένας ανύπαρκτος Συνασπισμός και κάτι άλλες συνιστώσες οι οποίες μετέπειτα έγιναν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που όλοι ξέρουμε σήμερα. Επίσης έπρεπε να δείξει κι ένα φιλοευρωπαϊκό πρόσωπο, γιατί Αριστερά στην Ελλάδα σήμαινε ΚΚΕ και ΚΚΕ σημαίνει Στάλιν, Βελουχιώτης, κονσερβοκούτια, Μελιγαλάς, Εμφύλιος και φυσικά Μέγας Κομμουνιστικός Κίνδυνος.

Τι έκανε η Νέα Αριστερά?

Η Νέα Αριστερά προσπάθησε να γίνει εξουσία  εξαρχής. Ήταν ευκαιρία, ειδικά στην Ελλάδα του σήμερα, όπου υπάρχει αναξιοκρατία, αστυνομοκρατία και μια απογοητευμένη κοινωνία. Μπροστά μπήκαν κυρίως νέα πρόσωπα και άρχισαν οι πρώτες υποσχέσεις για μεγάλους μισθούς και προσλήψεις στο δημόσιο. Ήδη τα πρώτα ψάρια τσίμπησαν και η εκλογική δύναμη άρχισε να ανεβαίνει. Εξάλλου ο κόσμος ποτέ δεν ήθελε σημαντικές αλλαγές, απλά ένα πισωγύρισμα στα «παλιά καλά χρόνια». Δυστυχώς το πείραμα δεν πέτυχε και στις εκλογές του 2009, μόλις μετά από ένα χρόνο «κρίσης», νίκησε το «Λεφτά υπάρχουν».

Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Τα λεφτά δεν υπήρχαν γιατί «μαζί τα φάγαμε», κάτω ο ΓΑΠ, πάνω ο Παπαδήμος, εκλογές, ξανά εκλογές, πογκρόμ σε μετανάστες, Χρυσή Αυγή στη Βουλή, ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ, Λιμενικό να οργιάζουν, εφοπλιστές, μιντιάρχες και λοιποί κεφαλαιοκράτες να μένουν ανεπηρέαστοι και η Νέα Αριστερά να καταδικάζει τα πάντα όλα. Πάλι έχασε η Νέα Αριστερά το 2012, ακόμα και μετά από 4 χρόνια «κρίσης» πλέον. Θα χρειαστούν άλλα 3 χρόνια για να πάρει το τιμόνι της χώρας και αυτό με βοήθεια από τη Δεξιά του Καμμένου πάλι και όλο το συνάφι του. Αναμενόμενο φυσικά για τον ακροδεξιόστροφο στην πλειοψηφία του λαό του ελλαδικού χώρου.

Βέβαια, από την Νέα Αριστερά, δε λείπουν όλα αυτά που αγαπήσαμε να μισούμε τόσα χρόνια από τον Ελληνικό Βόθρο. Μεγάλο κομμάτι της είναι φασίστες, ρατσιστές, ομοφοβικοί, θρησκόληπτοι, φιλοκαπιταλιστές και πολιτικοί καιροσκόποι. Έτσι όταν έγινε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και κυνηγούσαμε τους φασίστες, είχαμε τη Νέα Αριστερά με τις «λογικές φωνές» οι οποίες έλεγαν να μορφώσουμε τους Ναζί. Όταν παλεύαμε ενάντια στο κεφάλαιο, είχαμε τη Νέα Αριστερά να δίνει τα χέρια με το ΣΕΒ, το Μελισσανίδη, το Μαρινάκη, κ.α. Όταν πολεμούσαμε κάθε μορφή θρησκείας ψυχή τε και σώματι, είχαμε τη Νέα Αριστερά να τρέχει στο Βατικανό, στο Άγιο Όρος, να βαφτίζει τους μοναχούς Ζαπατίστας και να δέχεται ευχές εκπροσώπων της Εκκλησίας για τη νέα θητεία της. Εν τέλει, όποτε έτρεχε κάποιος από τη Νέα Αριστερά για συμπαράσταση σε μετανάστες ή άλλες ευπαθείς κοινωνικά ομάδες, κουβαλούσε μαζί του και το νέο λάβαρο «Αυτός είμαι, μη με ξεχάσεις στις εκλογές». Βέβαια, η Νέα Αριστερά χρειάζεται τους μετανάστες και τα LGBTQ άτομα κυρίως ως θύματα, για να τα πάρει υπό την προστασία της, και όχι ως δημιουργούς και αυτόνομα άτομα, γιατί κατά βάθος ένα μεγάλο κομμάτι της είναι οπισθοδρομικοί, συντηρητικοί και ρατσιστές, οι οποίοι αυτοπαρουσιάζονται ως σωτήρες.

Τι έχει να προσφέρει η Νέα Αριστερά ως κυβέρνηση?

Οι ανακοινώσεις πολλές, καλές και πομπώδεις. Η Νέα Αριστερά ξεκίνησε πολύ καλά. Με πολιτικό και όχι θρησκευτικό όρκο, με επίσκεψη στην Καισαριανή και δηλώσεις περί αθεΐας. Μεγάλο κομμάτι του προγράμματός της αφορά τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα, ειδικά το θέμα της μετανάστευσης. Ιθαγένεια σε παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν εδώ και ίδρυση Υπουργείου Μετανάστευσης, όπως και αλλαγή των φυλακών όπως η Αμυγδαλέζα, σε ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας. Επίσης, ο διαχωρισμός Κράτους και Εκκλησίας, η κατάργηση φυλακών τύπου Γ’, το σταμάτημα των κατασχέσεων, το σύμφωνο συμβίωσης και εν ακολουθία ο πολιτικός γάμος ομόφυλων ζευγαριών κ.α. Βασικότατα κοινωνικά θέματα, πλήρως απόντα αλλά και κατακριτέα από την σημερινή κοινωνία, στο μεγαλύτερο κομμάτι της. Θέματα τα οποία βοηθούν ακόμα και τον χώρο της Αναρχίας και άλλων εξωκοινοβουλευτικών κινημάτων να παλέψουν από καλύτερη θέση για ακόμα σημαντικότερα ζητήματα. Κι εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα. Διότι αυτά τα θέματα δεν αφορούν την ελληνική κοινωνία στο μεγαλύτερο κομμάτι της.

Στο πρόγραμμα της Νέας Αριστεράς λοιπόν, έχει και αυτά που ενδιαφέρουν τους περισσότερους και σίγουρα αυτά που ισχυρίζονται πως θα προχωρήσουν πρώτα. Αύξηση μισθών, επαναπροσλήψεις, κατάργηση αντισυνταγματικών απολύσεων, κούρεμα χρέους, έλεγχος για το που σπαταλήθηκαν χρήματα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, λεφτά, λεφτά κι άλλα λεφτά. Αυτά που νοιάζουν τον μέσο ψηφοφόρο εν ολίγοις, χρήμα να υπάρχει για να γυρίσουμε στα «παλιά καλά χρόνια». Γι αυτό και γεμίζουν κυρίως οι συγκεντρώσεις υπέρ της κυβέρνησης. Αν γινόταν μια συγκέντρωση για το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών ή το διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, δε θα γινόταν στο Σύνταγμα, αλλά σε κάποιο κοντινό καφενείο. Αυτή είναι η ελληνική κοινωνία και αυτές οι συγκεντρώσεις απλά βοηθάνε να την κρατάνε ήσυχη πως «όλα θα πάνε καλά πλέον». Είναι τόσο ευτυχισμένοι οι νεοαριστεροχαρούμενοι, που χαίρονται που η κυβέρνηση της οποίας διαδηλώνουν υπέρ, δεν έστειλε τα ΜΑΤ για να τους δείρουν. Χάος. Αλλά για όλα αυτά τα δύσκολα θέματα για την ελληνική κοινωνία, η εκάστοτε αναλώσιμη και ανακυκλώσιμη κυβέρνηση έχει και τη λέξη κλειδί. «Σε βάθος τετραετίας».

Ήδη είδαμε τα πρώτα δείγματα νεοαριστερίζοντων μετά την εκλογική τους νίκη. Με την πρώτη μολότοφ που έπεσε στα Εξάρχεια, τα πάλαι πότε αγαπημένα παιδιά των κυβερνητικών εφημερίδων, έγιναν χούλιγκαν, μπαχαλάκηδες και προβοκάτορες. Έτσι εύκολα όπως αλλάζουν κόμματα και ιδεολογίες κι έφτασαν τη Νέα Αριστερά από τον πάτο στη κορυφή, έτσι μπορούν να βάζουν και ταμπέλες σε ανθρώπους, όταν αυτοί δεν εξυπηρετούν πλέον το σκοπό τους, που κάποτε ήταν η αντιπολίτευση στην τότε κυβέρνηση. Και ούτε τα ΜΑΤ τελικά θα καταργηθούν, ούτε κάποιο άλλο σώμα. Ευτυχώς η Νεολαία της Νέας Αριστεράς, αντίθετα με άλλες παλαιότερες κομματικές νεολαίες, κάνει εξαρχής μια κριτική στο συγκεκριμένο θέμα και είναι προς τιμήν της.

Τι έχουμε ακόμα να δούμε από τη Νέα Αριστερά?

Πολλά. Ήδη βάφτισαν το κρέας ψάρι και τη συγκυβέρνηση με υπερσυντηρηρικούς υπερπατριώτες «αναγκαίο καλό». Ήδη πολλοί πάλαι πότε σύντροφοι, είδαν φως και μπήκαν και έριξαν τον ψήφο τους προς τα εκεί. Περαστικά σας σύντροφοι. Βέβαια η αλαζονεία των νεοαριστερών σε σχέση με άλλες φορές που έκαναν αναλύσεις επί αναλύσεων για όσους κάνουν αποχή ήταν μειωμένες. Εξάλλου, τώρα δε τους χρειάστηκαν ούτε αυτούς, είχαν τη νίκη στο τσεπάκι. Όχι την αυτοδυναμία όμως, οπότε μια ξινίλα βγήκε πάλι. Αλλά ξεχάστηκε γρήγορα, γιατί κέρδισε επιτέλους η ομάδα. Και μιας και κέρδισε έγιναν όλοι νεοαριστεροί. Από τον Τέως μέχρι τον Πούτιν και από τον Μπαλτάκο μέχρι τη Λεπέν. Έτσι πάει όμως, όταν έχεις νταραβέρια με παπαδαριό και αστυνομία πριν τις εκλογές. Στο κάτω κάτω, ο πολιτικός αμοραλισμός και η ψηφοθηρία είναι γνωρίσματα της αριστεράς. Αυτή στήνει σύμβολα (π.χ. Γκεβάρα, Βελουχιώτη) και πουλάει επανάσταση σε εκδόσεις τσέπης-ιλουστρασιόν για όλη την οικογένεια. Οι άλλοτε καυστικοί «αντικαθεστωτικοί» γραφίστες, έγιναν κομματόσκυλα αισχίστου είδους. Εξάλλου όλοι αυτοί θα βολευτούν πλέον, είναι ήδη στα σαλόνια της εξουσίας και από αύριο κιόλας περιμένουν το πιάτο τους. Παράλληλα οι μιντιάρχες κάνουν πρωτοσέλιδα με τη Νέα Αριστερά. Το νέο κι άφθαρτο. Ας έχει το κεφάλι τους μέσα μια απίστευτη τρικυμία, αυτοί θεωρούν ότι είναι η αβανγκαρντ της κοινωνίας. Εκθειάζουν τον ελληνικό λαό στο σύνολό του, ο οποίος ψηφίζει με νεοχιψτερικά κριτήρια τους υπαλλήλους του Μπόμπολα, μέχρι και με υπερεθνικιστικά κριτήρια τους Νεοναζί.

Εν τέλει, ενοχλούνται από την κριτική. Ειδικά όταν γίνεται από τους πραγματικά άφθαρτους, όπως είναι ο Αναρχικός χώρος. Επίθεση για την ιδεολογία, επίθεση για την αποχή, επίθεση για τη ρητορεία. Αλαζονεία και εγωϊσμός διακατέχουν πλέον τα νεοαριστερά μπουλούκια και πολλοί από αυτούς υιοθετούν πλήρως και πατριωτικές κι υπερεθνικιστιές ρητορείες. Πλέον οι αντικαθεστωτικοί είναι τρομοκράτες και μπαχαλάκηδες που θα χαλάσουν τα σχέδια των νεοαριστερών με την Ευρώπη. Επίθεση λοιπόν από τους άσχετους των άσχετων, ενάντια σε κάτι που δε θα κατανοήσουν ποτέ τους. Κάποτε δεξιοί και σοσιαλιστές, οι αναβαπτισμένοι πλέον νεοαριστεροί, επικαλούνται μέχρι και τον Μαρξ για να αποδείξουν την τρανταχτή τους άγνοια. Ο μέσος Αναρχικός φυσικά, από τον οποίο τόσο ενοχλούνται, είναι μακράν πιο διαβασμένος από την συντριπτική πλειοψηφία της νεοαριστεράς. Και αυτό ακριβώς τους ενοχλεί περισσότερο από όλα. Γιατί για να γίνεις πραγματικά αναρχικός (με ό,τι σημαίνει αυτό για την προσωπική, κοινωνική, επαγγελματική σου ζωή, κλπ) πρέπει να έχεις διασχίσει τη μαρξιστική σκέψη. Για να γίνεις αριστερός αρκεί να ψηφίζεις.

(Η φωτογραφία που επέλεξα για header, είναι για μένα μια από τις αντιπροσωπευτικότερες στιγμές της Νέας Αριστεράς. Από πίσω ο πομπώδης και πολλά υποσχόμενος τίτλος "Μαζί ξαναχτίζουμε την Ελλάδα" και μπροστά ο νέος ηγέτης, το "νέο κι άφθαρτο" με ένα βλέμμα μεταξύ άγχους, δυσπιστίας και ανησυχίας. Η δυσπιστία δύσκολο να ξεπεραστεί, η ανησυχία πάλι και το άγχος, βελτιώνονται. με αρκετή εποικοδομητική κριτική. Δε λύνονται όμως, γιατί στο μεγάλο παιχνίδι στο οποίο επέλεξε να παίξει η Νέα Αριστερά, οι κανόνες έχουν ήδη μπει από αλλού. Εν τέλει, με αυτή τη φωτογραφία θα μπορούσα να βάλω μαζί και μια αγαπημένη μου λέξη αλλά και σχόλιο για την πορεία της Νέας Αριστεράς, όπως τη βλέπει το ευρύ κοινό. "Οψόμεθα".)